Είπα να γράψω τώρα για το συγκεκριμένο θέμα, και λέω τώρα εννοώντας την δεδομένη χρονική περίοδο όπου δεν υπάρχουν εκλογές, ούτε προεδρικές, ούτε βουλευτικές , ούτε δημοτικές, ούτε…σχολικές!(γιατί η αρχομανία στην Κύπρο είναι έμφυτη, την έχουμε εκ γενετής, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα..). Γράφω λοιπόν στην απουσία αυτών των θεσμικών, κατά τα άλλα, γιορτών (εντός και εχτός εισαγωγικών το γιορτών), για να μην γίνω γραφικός, αλλά προπάντων για να μην ¨χρωματιστώ¨, γιατί ξέρετε «Δε τον!! Τωρά που εν οι εκλογές αθυμήθηκε να γράψει τζαι άρθρο, κομματόσχυλλο». Όχι δεν είμαι κομματοποιημένος, αλλά πιστεύω πως είμαι συνειδητοποιημένος περί των δικαιωμάτων του Πολίτη.
Πολίτης, μια λέξη πολύ συνηθισμένη στα αυτιά μας, δυστυχώς ουδείς ή λίγοι της δίνουμε την σημασία που της αρμόζει. Μπορεί να φταίει για αυτό η αμάθεια, διότι πολύ λίγοι γνωρίζουν και ¨εκμεταλλεύονται¨ τα δικαιώματα τους ως Πολίτες, πολύ λίγοι νιώθουν την δύναμη που έχουν έναντι τις πολιτείας ( στον καθορισμό και στην κατάρτιση της ). Για την αμάθεια σίγουρα ευθύνεται και η πολιτεία η ίδια αφού αφήνει στο σκοτάδι τον κόσμο για τα πλείστα δικαιώματα του, γιατί ο κοιμισμένος δεν μπορεί να πειράξει και αυτό τους συμφέρει. Μπορεί, όμως, να ευθύνεται για αυτό η συνήθεια, που την ακούμε αυτή την λέξη σχεδόν καθημερινά, αναφορές στον τύπο, ονόματα τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών αναφέρονται σε αυτή την ιδιότητα, ακόμα υπάρχει Εφημερίδα που φέρει το όνομα Πολίτης. Είτε έτσι, Είτε αλλιώς υπάρχει απαξίωση στους Θεσμούς και ειδικότερα στα κεκτημένα δικαιώματα μας. Κεκτημένα ναι!!! Γιατί όπως ξέρετε ή έπρεπε να ξέρετε αυτά που απολαμβάνουμε εμείς σήμερα κάποτε για κάποιους ήταν παράδεισος, νιρβάνα, ζάιον, όπως θέλετε (ή πιστεύετε) πέστε το. Ήταν ένα άπιαστο όνειρο κάποτε να έχεις λόγο στο ποιος σε διοικεί (ή κυβερνά, αναλόγως). Χιλιάδες έδωσαν απλόχερα την ζωή τους για να αποκτήσουμε όλοι εμείς( η μετέπειτα γενεές) τα ¨κεκτημένα¨ , κάποιοι στην Χιλή, κάποιοι στην Ελλάδα, κάποιοι στην Αμερική, δεν έχει σημασία, οι αγώνες έγιναν παγκόσμια για να κατοχυρωθούν τα δικαιώματα. Για παράδειγμα, το ¨οχτάωρο¨ , που σήμερα είναι αναφαίρετο δικαίωμα (σε όλες σχεδόν τις ¨πολιτισμένες¨ κοινωνίες) κερδήθηκε με πολλή αίμα στις πολύνεκρες διαδηλώσεις των συντεχνιών, εργατών, και άλλων που ονομάστηκαν αναρχικοί για ευνόητους λόγους (Haymarket Affair) στο Σικάγο το 1886, (αυτό γιορτάζουμε άλλωστε την πρώτη του Μάη). Ακόμα πιο παλιά έγινε μια μάχη που σημάδεψε όλο τον κόσμο και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην παγκόσμια ιστορία, και στα δικαιώματα του Πολίτη ειδικότερα. Στις 26 Αυγούστου και μετά την επανάσταση εναντίον της φεουδαρχίας στην Γαλλία, συντάχτηκε η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη (Déclaration des Droits de l'Homme et du Citoyen), η οποία εξασφαλίζει τόσο τα δικαιώματα του ανθρώπου αλλά και την ιδιότητα του ως πολίτη, πλέον. Αν και υπάρχουν αναρίθμητοι αγώνες προς αναφορά επί του θέματος θα επικεντρωθώ(συνοπτικά) στην πιο πάνω Διακήρυξη η οποία ήταν και η βάση τον πλείστων συγχρόνων συνταγμάτων παγκόσμια. Θα θίξω την σημασία αλλά και τα βαθύτερα νοήματα ενός εκ των 17 αρχικών Άρθρων της Διακήρυξης, πάντα κατά την γνώμη μου. Το Άρθρο 6 δηλώνει ¨ - Ο νόμος αποτελεί έκφραση της κοινής βούλησης. Όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα, προσωπικά ή με αντιπροσώπους τους, να μετέχουν στη θέσπισή του. Ο νόμος πρέπει να είναι ο ίδιος για όλους, ανεξάρτητα αν προστατεύει ή τιμωρεί. Εφόσον όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, μπορούν όλοι να μετέχουν το ίδιο και στα δημόσια αξιώματα, στις θέσεις και τις υπηρεσίες ανάλογα με τις ικανότητές τους και χωρίς καμία άλλη διάκριση παρά αυτή που πηγάζει από την αρετή τους και το ταλέντο τους.¨ Το πρώτο σκέλος του Άρθρου μιλά αποκλειστικά για τον νόμο και την ισότητα όλων απέναντι του, το δεύτερο θίγει την συμμετοχή στα δημόσια αξιώματα, την διακυβέρνηση με άλλα λόγια, και ότι όλοι μπορούν να τα διεκδικήσουν αναλόγως των προσόντων τους (αξιοκρατία). Επικεντρώθηκα στο παρών Άρθρο όχι γιατί υπερτερεί σημασίας έναντι των άλλων, αλλά γιατί θίγει το θέμα τις διακυβέρνησης. Ακόμα και την αναφερόμενη Διακήρυξη την συνέταξε η Εθνική Συνέλευση, οι αντιπρόσωποι του γαλλικού λαού. Αυτό είναι λογικό από την μία όψη, το να έχει ο λαός αντιπροσώπους για να εκπληρώνουν τα συμφέροντα του. Δεν θα ήταν πραχτικό και ευέλικτο να πρέπει να συγκεντρώνεται όλος ο λαός για να πάρει μια απόφαση, (στην Ελβετία γίνεται κατά κάποιο τρόπο, δες Καντόνια) αλλά υπάρχουν αντιπρόσωποι που ενεργούν κατά την βούληση του λαού.
Αυτό το σύστημα έχουμε και στην Κύπρο με την Βουλή των Αντιπροσώπων, τάχα. Λέω τάχα γιατί μόνο αντιπρόσωποι του λαού δεν είναι οι βουλευτές, όλων τον άλλον συμφερόντων είναι, του λαού όχι. Αυτό δείχνουν άλλωστε και οι τελευταίες εξελίξεις, κούρεμα καταθέσεων του λαού για αποπληρωμή δανείου τράπεζας, το κουμάντο που κάνει η τρόικα στο ίδιο μας το σπίτι, και πολύ σύντομα εκποιήσεις.
Η απαξίωση είναι πολύ λογική μετά από τα προαναφερόμενα ( αλλά και άλλα πολλά που γνωρίζουμε) γεγονότα. Άλλωστε και οι ίδιοι οι πολιτικοί προκαλούν την απαξίωση των θεσμών (Σκάνδαλα με πολιτικούς, το πιο πρόσφατο με τον Δήμαρχο Πάφου). «Γιατί να πάω να ψηφίσω? Είδαμε ποττέ χαίρι?, εν θα πάω..» είναι ο τρόπος σκέψεις των περισσότερων μας, αυτό λένε και τα στατιστικά των τελευταίων εκλογών (Ευρωεκλογών 14) όπου η αποχή έφτασε το 57%!!! Δηλαδή αντί να τους διώξουμε εμείς μας διώχνουν αυτοί. Δεν λέω να πάρουμε τα όπλα, ακόμα, γιατί θα γίνει και αυτό όταν τα χάσουμε όλα, γιατί όπως λέει και ο σοφός*«Όταν ο λαός δεν θα ‘χει τίποτα πια να φάει, θα φάει τους πλούσιους.¨» Πρέπει όμως να ασκούμε κάθε μας δικαίωμα στο έπακρο, όποιο και αν είναι αυτό, έτσι εξιλεώνονται όλοι εκείνοι οι αγώνες που έκαναν οι πρόγονοι μας για μας, έτσι εξευμενίζονται όλες εκείνες οι ψυχές που δόθηκαν για αυτό τον σκοπό.
Δεν σου υποδεικνύω ούτε ποιόν να ψήφισης, ούτε τι να ψηφίσεις, σου λέω απλά να ψηφίσεις, να κάμεις το καθήκον σου έναντι αυτών που τα κέρδισαν, κάμε το και ας είναι χωρίς ουσία, προς το παρών.. Με τα υπάρχοντα δεδομένα και τα υπάρχοντα άτομα στο προσκήνιο (Υποψηφίους) το μόνο χρώμα που ταιριάζει στο ψηφοδέλτιο είναι το χρώμα της καθαρής συνείδησης του να εκτελείς το καθήκον σου, το λευκό.
«Η τυραννία ενός ηγεμόνα σε μια ολιγαρχία δεν είναι τόσο επικίνδυνη για το κοινό καλό όσο η απάθεια των πολιτών σε μια δημοκρατία.»
Μοντεσκιέ ( 1689-1755)
Υ.Γ Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς…. εσκεμμένη.
* Jean Jacques Rousseau ( 1712-1778 )
Μ.Α
Πολίτης, μια λέξη πολύ συνηθισμένη στα αυτιά μας, δυστυχώς ουδείς ή λίγοι της δίνουμε την σημασία που της αρμόζει. Μπορεί να φταίει για αυτό η αμάθεια, διότι πολύ λίγοι γνωρίζουν και ¨εκμεταλλεύονται¨ τα δικαιώματα τους ως Πολίτες, πολύ λίγοι νιώθουν την δύναμη που έχουν έναντι τις πολιτείας ( στον καθορισμό και στην κατάρτιση της ). Για την αμάθεια σίγουρα ευθύνεται και η πολιτεία η ίδια αφού αφήνει στο σκοτάδι τον κόσμο για τα πλείστα δικαιώματα του, γιατί ο κοιμισμένος δεν μπορεί να πειράξει και αυτό τους συμφέρει. Μπορεί, όμως, να ευθύνεται για αυτό η συνήθεια, που την ακούμε αυτή την λέξη σχεδόν καθημερινά, αναφορές στον τύπο, ονόματα τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών αναφέρονται σε αυτή την ιδιότητα, ακόμα υπάρχει Εφημερίδα που φέρει το όνομα Πολίτης. Είτε έτσι, Είτε αλλιώς υπάρχει απαξίωση στους Θεσμούς και ειδικότερα στα κεκτημένα δικαιώματα μας. Κεκτημένα ναι!!! Γιατί όπως ξέρετε ή έπρεπε να ξέρετε αυτά που απολαμβάνουμε εμείς σήμερα κάποτε για κάποιους ήταν παράδεισος, νιρβάνα, ζάιον, όπως θέλετε (ή πιστεύετε) πέστε το. Ήταν ένα άπιαστο όνειρο κάποτε να έχεις λόγο στο ποιος σε διοικεί (ή κυβερνά, αναλόγως). Χιλιάδες έδωσαν απλόχερα την ζωή τους για να αποκτήσουμε όλοι εμείς( η μετέπειτα γενεές) τα ¨κεκτημένα¨ , κάποιοι στην Χιλή, κάποιοι στην Ελλάδα, κάποιοι στην Αμερική, δεν έχει σημασία, οι αγώνες έγιναν παγκόσμια για να κατοχυρωθούν τα δικαιώματα. Για παράδειγμα, το ¨οχτάωρο¨ , που σήμερα είναι αναφαίρετο δικαίωμα (σε όλες σχεδόν τις ¨πολιτισμένες¨ κοινωνίες) κερδήθηκε με πολλή αίμα στις πολύνεκρες διαδηλώσεις των συντεχνιών, εργατών, και άλλων που ονομάστηκαν αναρχικοί για ευνόητους λόγους (Haymarket Affair) στο Σικάγο το 1886, (αυτό γιορτάζουμε άλλωστε την πρώτη του Μάη). Ακόμα πιο παλιά έγινε μια μάχη που σημάδεψε όλο τον κόσμο και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην παγκόσμια ιστορία, και στα δικαιώματα του Πολίτη ειδικότερα. Στις 26 Αυγούστου και μετά την επανάσταση εναντίον της φεουδαρχίας στην Γαλλία, συντάχτηκε η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη (Déclaration des Droits de l'Homme et du Citoyen), η οποία εξασφαλίζει τόσο τα δικαιώματα του ανθρώπου αλλά και την ιδιότητα του ως πολίτη, πλέον. Αν και υπάρχουν αναρίθμητοι αγώνες προς αναφορά επί του θέματος θα επικεντρωθώ(συνοπτικά) στην πιο πάνω Διακήρυξη η οποία ήταν και η βάση τον πλείστων συγχρόνων συνταγμάτων παγκόσμια. Θα θίξω την σημασία αλλά και τα βαθύτερα νοήματα ενός εκ των 17 αρχικών Άρθρων της Διακήρυξης, πάντα κατά την γνώμη μου. Το Άρθρο 6 δηλώνει ¨ - Ο νόμος αποτελεί έκφραση της κοινής βούλησης. Όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα, προσωπικά ή με αντιπροσώπους τους, να μετέχουν στη θέσπισή του. Ο νόμος πρέπει να είναι ο ίδιος για όλους, ανεξάρτητα αν προστατεύει ή τιμωρεί. Εφόσον όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, μπορούν όλοι να μετέχουν το ίδιο και στα δημόσια αξιώματα, στις θέσεις και τις υπηρεσίες ανάλογα με τις ικανότητές τους και χωρίς καμία άλλη διάκριση παρά αυτή που πηγάζει από την αρετή τους και το ταλέντο τους.¨ Το πρώτο σκέλος του Άρθρου μιλά αποκλειστικά για τον νόμο και την ισότητα όλων απέναντι του, το δεύτερο θίγει την συμμετοχή στα δημόσια αξιώματα, την διακυβέρνηση με άλλα λόγια, και ότι όλοι μπορούν να τα διεκδικήσουν αναλόγως των προσόντων τους (αξιοκρατία). Επικεντρώθηκα στο παρών Άρθρο όχι γιατί υπερτερεί σημασίας έναντι των άλλων, αλλά γιατί θίγει το θέμα τις διακυβέρνησης. Ακόμα και την αναφερόμενη Διακήρυξη την συνέταξε η Εθνική Συνέλευση, οι αντιπρόσωποι του γαλλικού λαού. Αυτό είναι λογικό από την μία όψη, το να έχει ο λαός αντιπροσώπους για να εκπληρώνουν τα συμφέροντα του. Δεν θα ήταν πραχτικό και ευέλικτο να πρέπει να συγκεντρώνεται όλος ο λαός για να πάρει μια απόφαση, (στην Ελβετία γίνεται κατά κάποιο τρόπο, δες Καντόνια) αλλά υπάρχουν αντιπρόσωποι που ενεργούν κατά την βούληση του λαού.
Αυτό το σύστημα έχουμε και στην Κύπρο με την Βουλή των Αντιπροσώπων, τάχα. Λέω τάχα γιατί μόνο αντιπρόσωποι του λαού δεν είναι οι βουλευτές, όλων τον άλλον συμφερόντων είναι, του λαού όχι. Αυτό δείχνουν άλλωστε και οι τελευταίες εξελίξεις, κούρεμα καταθέσεων του λαού για αποπληρωμή δανείου τράπεζας, το κουμάντο που κάνει η τρόικα στο ίδιο μας το σπίτι, και πολύ σύντομα εκποιήσεις.
Η απαξίωση είναι πολύ λογική μετά από τα προαναφερόμενα ( αλλά και άλλα πολλά που γνωρίζουμε) γεγονότα. Άλλωστε και οι ίδιοι οι πολιτικοί προκαλούν την απαξίωση των θεσμών (Σκάνδαλα με πολιτικούς, το πιο πρόσφατο με τον Δήμαρχο Πάφου). «Γιατί να πάω να ψηφίσω? Είδαμε ποττέ χαίρι?, εν θα πάω..» είναι ο τρόπος σκέψεις των περισσότερων μας, αυτό λένε και τα στατιστικά των τελευταίων εκλογών (Ευρωεκλογών 14) όπου η αποχή έφτασε το 57%!!! Δηλαδή αντί να τους διώξουμε εμείς μας διώχνουν αυτοί. Δεν λέω να πάρουμε τα όπλα, ακόμα, γιατί θα γίνει και αυτό όταν τα χάσουμε όλα, γιατί όπως λέει και ο σοφός*«Όταν ο λαός δεν θα ‘χει τίποτα πια να φάει, θα φάει τους πλούσιους.¨» Πρέπει όμως να ασκούμε κάθε μας δικαίωμα στο έπακρο, όποιο και αν είναι αυτό, έτσι εξιλεώνονται όλοι εκείνοι οι αγώνες που έκαναν οι πρόγονοι μας για μας, έτσι εξευμενίζονται όλες εκείνες οι ψυχές που δόθηκαν για αυτό τον σκοπό.
Δεν σου υποδεικνύω ούτε ποιόν να ψήφισης, ούτε τι να ψηφίσεις, σου λέω απλά να ψηφίσεις, να κάμεις το καθήκον σου έναντι αυτών που τα κέρδισαν, κάμε το και ας είναι χωρίς ουσία, προς το παρών.. Με τα υπάρχοντα δεδομένα και τα υπάρχοντα άτομα στο προσκήνιο (Υποψηφίους) το μόνο χρώμα που ταιριάζει στο ψηφοδέλτιο είναι το χρώμα της καθαρής συνείδησης του να εκτελείς το καθήκον σου, το λευκό.
«Η τυραννία ενός ηγεμόνα σε μια ολιγαρχία δεν είναι τόσο επικίνδυνη για το κοινό καλό όσο η απάθεια των πολιτών σε μια δημοκρατία.»
Μοντεσκιέ ( 1689-1755)
Υ.Γ Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς…. εσκεμμένη.
* Jean Jacques Rousseau ( 1712-1778 )
Μ.Α
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου